Here we go again. (Ik biecht op en pleit schuldig)

Na een lange stilte neem ik nu mijn tijd om een uitgebreider stukje samen te vatten hoe het mij de laatste maanden vergaan is. Steeds uitstellen was de grotse reden van het verzuim van mijn blog. Sorry sorry. In ieder geval. weet ik zeker wat neer te schrijven. Het zou er nog aan moeten ontbreken.
Alles begon midden april toen ik vanuit Perth besloot om noordelijk te reizen in plaats van naar het oosten. (wat ik al lang van plan was) Het zuidelijke halfrond van Australie kent immers De traditionele zomer herfst winter lente seizoenen. Aangezien mijn verblijf in Perth veel langer is gebleken dan gepland, deels omwille van werkprioriteiten en deels omwille van de grote liefde voor die stad, zou ik in het zuidoosten de winter meegemaakt hebben. De keuze om langsheen de westkust noordelijk te trekken was dan ook veel gunstiger en rooskleuriger aangezien het noordelijk halfrond een tropisch karater heeft met het droge seizoen tussen mei en november. Perfect dus.
Ik vertrok met Karen, Belgische kwaliteit, Andrea, 100% Italiaanse Macho, Fanny en Alexandra, Franse sweetness, Thomas, droge Franse Wijnmaker en Max, Duitse onzekerheid, uit Perth Noordwaards.
Na de eerste dag ontmoetten we Dave en Chris, Britse humor! Ook in het bezit van een eigen wonig op wielen. Kort daarna botsten we tegen, jawel, een gast waarmee ik nog in den beginne een goeie nacht uit gevierd had : Allan, Amerikaans. Hij reisde samen met Laura (29 => later kreeg ze de nickname "granny"), ze is van Londen, met een brits accent om van te smullen. Robina, Nederlands, ja het moest er van komen he! haha, neen, om het met een waar stereotiep te zeggen : nederladse spontaniteit waar ik nog steeds van nageniet. En Matthew, die kort in ons gezelschap vertoefde. In Exmouth, reeds 2000 km noord van Perth, klikte het erg goed met 3 zweedse schoonheden, Sofia, Christine en Lotta.
Zo waren we compleet. 16 schatten van mensen, 5 vans en 8 verschillende nationaliteiten reisden in grote harmonie en eensgezindheid het ruwe, pure en unieke landschap van west australie door als 1 groot convoy. Zwemmen met de grootste vis ter wereld, de Whaleshark. Snorkelen in ningalo reef, de 2de grootste meteorietkrater inlopen, de grote kimerley region, watervallen, gorges, slangen, dingoes(wilde honden). Hoe meer noordelijk we trokken hoe meer we moesten uitkijken voor johnston crocodile, grootste croc ter wereld die huist in zout en zoet water. Uitkijken betekend dan niet zwemmen uiteraard.
Ik spreek vaak in superlatieven maar ik kan het toch niet laten om die 1 maand durende trek misschien wel als de beste ervaring te dopen in mijn kleine leventje. Het was een droom.

Eens in Darwin aangekomen en een nacht uit meegemaakt te hebben waar ik nu nog steeds sporen van nalaat, was het tijd voor het impulsieve plan naar Bali te vliegen voor 2 weken. Vanuit Darwin is dat immers erg goedkoop.
Bali (Hindoeisme, uitgang op het decadente toe, spotgoedkoop, leven als god in frankrijk zonder erg veel te moeten uitgeven) was een goed tussendoortje in mijn Ozlife.
Eens in Darwin was het serieuze tijdperk weer aangebroken. Geld verdienen, of eerder gezegd, geld proberen te verdienen.
Na 2 weken in Darwin te zwoegen in search for a job, waar ik genoeg uren kon kloppen om de 2de helft van mijn reis financieel ruim te zitten zonder bij te moeten jobben, (omdat ik immers Fre en mijn ouders op het programma heb) was mijn geduld op en besloot ik mijn plan Z aan te brengen : 1300 km terugrijden tot in Halls Creeck (Aboriginal Town) waar ik een telefoonnummer gekregen had van een Roadhouse. Na een telefoontje was alles geregeld en kon ik 2 dagen later daar starten.
Alles bij elkaar heb ik daar 460 uur, 55 dagen, 50 uur per week gewerkt aan een behoorlijk loon.
Om je een idee te geven : Wanneer ik iemand in Darwin hier vertel dat ik 2 maand in Halls Creeck gewerkt heb bekijken ze mij alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben. Halls Creeck is erg dood, ruwe mensen met een vrij geweldadig verleden.
Natuurlijk heb ik ook vriendelijke mensen ontmoet maar algemeen gezien was het vrij ongewoon daar te werken. Ik heb geen spijt dat ik die beslissing genomen heb en die 2 maand zitten verankerd in mijn geheugen.
Erg rijk en zelfvoldaan trok ik 2 maand later terug naar Darwin om Kakadu national park te verkennen. Kakadu : Grootste en uniekste national park in Australie. Onvergetelijk.
De 2 weken daarna was de verzoring van Kangoeroes en de opvang van baby kangoeroes mijn grootste zorg. Ik werkte in Nina's Ark, een Kangoeroeziekenhuis. Uniek!
Nu aangekomen in Darwin is het even wennen aan een deftige maatschappij die 3 maand ontbrak.
Volgende week komt fre toe en begint een groot nieuw hoofdstuk naar het Centrum en Oosten van Australie.

Never felt so alive.
damien.